Fabryczne zdjęcie wagonu Simmering I - 33 z 1927 r.

Budowa

Wagony zbudowano w wiedeńskiej fabryce Maschinen-und Waggobau-Fabriks-A.-G. Wien-Simmering na podstawie dokumentacji dostarczonej przez Kolej Elektryczną Łódzką (KEŁ). Wyposażenie elektryczne zamówiono w firmie Bergmann i montowano je w wagonach dopiero po dostawach do Łodzi .
Wagony miały drewnianą konstrukcję nadwozia. Poszycie boczne wykonano z blachy. Beczkowaty dach był w całości drewniany i pokryty masą elastyczną oraz płótnem nasyconym farbą wodoodporną.
Sm I nie posiadały wózków. W wagonie nr 33 zastosowano tzw. zawieszenie Peckhama dla resorów płaskich umieszczonych pod maźnicą. W wagonach 34 i 35 resory zamontowane były nad maźnicami. W obu pojazdach system zawieszenia kół był tradycyjny.
Przedział pasażerski po obu stronach wyposażono w pięć okien, charakterystycznie zaokrąglonych w narożnikach. Szyby w mosiężnych ramach otwierano przesuwnie do dołu. Ławki dla pasażerów były krzesełkowe i zamontowane plecami do siebie. Oszklone pomosty oddzielone były od przedziału pasażerskiego dwuskrzydłowymi drzwiami przesuwnymi. Otwory wejściowe zabezpieczano metalowymi atrapami. Szyby czołowe dla uniknięcia odblasków z wnętrza były lekko pochylone. Nad nimi znajdowały się kasety na tablice z nazwami krańcówek. Na szybkach skośnych przewidziano miejsce na numer linii.
Wagony wyposażono w dwa silniki Bergmanna typu SL65, o mocy 40kW każdy oraz nastawniki oznaczone typem BCG 24.

Eksploatacja

Sm I budowano niemal równocześnie z Lilpopami I. Oba typy były z wyglądu do siebie bardzo podobne przez co często są mylone (również z "Sanokami").
W lutym 1927 r. złożono w wiedeńskiej fabryce zamówienie na trzy wagony, które miały być gotowe pięć miesięcy później. W marcu pojechało do Wiednia dwóch łódzkich inżynierów na ustalenia techniczne, a w lipcu pojechał oglądać nowe tramwaje sam dyrektor KEŁ. Po analizie obowiązujących wówczas przepisów celnych zdecydowano, że w Wiedniu zostaną zbudowane same wagony, a wyposażenie elektryczne zostanie zamontowane w Łodzi.
Wagony o numerach bocznych 33 i 34 przywieziono na bocznicę KEŁ przy dworcu fabrycznym w dniu 19 września. Po zamontowaniu wyposażenia elektrycznego włączono je do ruchu. Wóz nr 35 dotarł dopiero w grudniu.
Początkowo wagony przydzielono do zajezdni przy ul. Tramwajowej. Przez pewien czas nr 34 stacjonował również na Dąbrowskiego.
Na początku lat 30. XX w. zamontowano na dachach trójstronne kominki do numerów linii. W czasie II wojny światowej wagony otrzymały kierunkowskazy oraz dwuskrzydłowe drzwi łamane na pomostach. Przemalowano je wówczas z koloru ciemnooliwkowego w nowe kremowo-niebieskie barwy. Nieco później niż w Lilpopach wymieniono w nich lirowe odbieraki prądu na pantografy. Prawdopodobnie nastąpiło to pod koniec ich eksploatacji w Łodzi.
Sm I obsługiwały linie miejskie. Dzięki konstrukcji bezwózkowej były nieco lżejsze od innych wagonów tej generacji. Wedle wspomnień motorniczych, to właśnie one były najszybsze.

W dniu 24 maja 1952 r. skreślono ze stanu wozy 34 i 35 przekazując je do dalszej służby w Legnicy. Wóz 33 wycofano 21 stycznia 1953 r. i również przekazano do Legnicy. Tam wagony otrzymały prawdopodobnie numery 20, 61 i 62. Wagon nr 20 wycofano w styczniu 1958 r., natomiast wagony 61 i 62 w styczniu 1960 r.

Sm I na linii 2, która do 1934 r. swoją trasę kończyła przy zajezdni na ul. Tramwajowej.
Foto: ze zbiorów MKM MPK-Łódź; I połowa lat 30. XX w.

Stany inwentarzowe