Aleja Kościuszki w drugiej połowie lat 40. XX wieku. Widok w kierunku południowym z wysokości ul. Zielonej.
Foto z archiwum PTTK Łódź.
 

W 1935 r. przystąpiono do modernizacji al. Kościuszki. Usunięto stare kamienne nawierzchnie, a ich miejsce zajęły nowe jezdnie wyłożone podłużną kostką klinkierową (którą z kolei w 1956 roku przeniesiono i ułożono na ulicach Jaracza i Piramowicza). Przesunięto nieznacznie tory tramwajowe. Na długości 162 m ułożono po obu stronach nowe szyny typu kolejowego (Vignole'a), które przebiegały teraz na wydzielonym pasie przy krawężnikach jezdni.
Stare odcinki toru z jezdni usunięto wraz z przebudową nawierzchni. Sieć trakcyjną podwieszono na słupach stalowo-kratownicowych. Łukowate wysięgniki ze zdobieniami były dość nietypowe dla wizerunku ówczesnej sieci tramwajów miejskich.
W wyniku modernizacji wycięto wszystkie drzewa kasztanowe, które rosły w pasie między deptakiem, a jezdniami. Na ich miejscu posadzono krzaki włoskich topoli, które rosły tam przez około 15 lat - do czasu kolejnej modernizacji. Tak powstał pierwszy w centrum Łodzi fragment trasy z wydzielonym torowiskiem poza jezdnią.
 

Kostka klinkierowa na ul. Jaracza, która w latach 1935 - 1956 była ułożona na al. Kościuszki.
Foto: Wojciech Dębski; 23.02.2010 r.
 

Herbrand U107c na linii 14 tuż po wjechaniu z ul. 6 Sierpnia w al. Kościuszki (Hermann Görring Alle)
Foto: ze zbiorów Wojciecha Dębskiego; okres II wojny światowej.
 

Po wojnie komunikację na alei Kościuszki wznowiono 22 października 1945 roku. Linię 14 zastąpiono "siódemką". Ruch tramwajów wciąż był tam jednak bardzo mały. Linię obsługiwało zaledwie pięć solowych wagonów. Ciekawostką jest fakt, iż były to najczęściej ostatnie egzemplarze starych Herbrandów, kierowanych właśnie na linię 7.
Wkrótce miały nastąpić zmiany. Główna arteria Łodzi, czyli ul. Piotrkowska była niezwykle przeciążona ruchem kołowym. Rozważano kilka wariantów jej odciążenia zarówno po wschodniej jak i zachodniej stronie. Powstało wiele pomysłów i projektów, z których udało zrealizować się tylko część i to z dużym opóźnieniem. Jednym z najważniejszych przedsięwzięć była budowa trasy P-P (Północ - Południe). Oto kilka wspomnień prasowych z 1949 roku.
 
Trasa ta będzie miała na celu odciążenie ulicy Piotrkowskiej. Stanowić ma ona arterię przelotową i jednocześnie ułatwi komunikację peryferii ze śródmieściem. Prace nad jej budową rozpoczęto w końcu lata i w chwili obecnej Wydział Komunikacji Zarządu Miejskiego oraz Wydziały: Drogowy i Sieci MZK poszczycić się mogą znacznymi osiągnięciami (...) Trasa będzie biegła ulicami: od Zgierskiej Masarską, Wieńcową, przedłużeniem Stodolnianej do Ogrodowej i Alejami Kościuszki do Żwirki i Piotrkowskiej. Szerokość trasy ma wynosić 35 m. Środkiem wydzielone zostanie torowisko tramwajowe z zieleńcami, po obu bokach urządzone zostaną jezdnie jednokierunkowe i ścieżki dla rowerzystów (...)
 
Nowe tory układano w miejscu dawnego deptaka, który ostatecznie zlikwidowano. Podczas prac ruch tramwajów wciąż był utrzymywany.
W dniu 21 lipca 1950 roku. wprowadzono uroczyście do eksploatacji nowe wagony tramwajowe produkcji powojennej typu 2N1. Niestety nie udało się do tego czasu zakończyć budowy trasy P-P, a prace nad jej ukończeniem przeciągnęły się do jesieni. Tramwaje w starym układzie komunikacyjnym po raz ostatni przejechały aleją Kościuszki w dniu 25 października 1950 roku. Dzień później linię 7 skierowano Piotrkowską do placu Wolności i rozpoczęto prace przy budowie i podłączaniu nowego węzła na skrzyżowaniu Kościuszki i Zielonej. Jednocześnie zdemontowano odcinki starych torów. Na ich miejscu urządzono pasy zieleni z żywopłotem.
W dniu 7 listopada 1950 roku oddano do eksploatacji nowe tory na całej długości alei Kościuszki (od ul. Żwirki do ul. Zielonej). Rozpoczął się nowy rozdział tramwajowej historii, a o dawnym układzie komunikacyjnym - trochę nietypowym dla Łodzi - przypominają nieliczne fotografie.